غزه! زمینت چه نامهربان شده است واسمانت هم. دوست داشتم دراسمان نیلی قشنگت الماس باران رامی دیدم که دامن پراز یاسهای سفید وزنبق های کبود دشت هایت راسخاوتمندانه سیراب می نمود و نه صاعقه ی مرگبار نیستی راکه با اهنگی مهیب موشک وگلوله  دل کوچک غنچه های نازک غزه را به خون می نشاند .

زمینت رامی خواهم  همچون زمانی که دسته دسته الاله های سرخ رابه دستان سپیدنو عروسان می نشاند  ونه حالا که مروارید اشک رابا بی رحمی به گونه های عروسان بی شوی جاری می سازد .

غزه ی عزیزم!

دستانت رادر دست می گیرم وبوسه ای گرم برخاک همیشه سبزت می نشانم ودر نهایت به ازادیت

می شتابم!